Ter viering van Breyten Breytenbach se 67e verjaarsdag (wat vandag is) haal ek een van sy tronkgedigte aan wat my aan 'n paar goed hier op Stellenbosch laat dink en opgeneem is in 'Die ongedanste dans' wat my redaksie as 'n afskeidspersent aan die einde van my termyn vir my gegee het:

wanneer dit reen moet daar eikebome wees
om diepte en donkerte aan die reen te gee
en so die dag volmaak te maak - 'n dag
dan om in die bed te klim met 'n appel
en 'n meisie -
'n langhaarmeisie want die vag soos spinnekopbloei
moet teen die laken bly skitter -
en heeldag hou julle daardie vrug wandelende
en vry tussen julle
sonder om met die hande daaraan te raak
veral sonder om dit te laat val uit die boom -
op en af langs al die kontoere
nou sy aan sy dan dy aan dy
naand gly-gly gestut op die elmboe
met die reenvrug altyd tussen jou en my
(oppas vir die kraters!) -
so hou jy die ou gebeente disselklop

So vandag het die laaste artikel oor die Breyten-debakel verskyn as deel van 'n artikel oor die aanstelling van ons nuwe Studenteraad se ondervoorsitter. Die artikel (in die posting hieronder) vat die hele jaar in Matieland mooi saam - van die Hippo- tot by die Slurpie-debakel en selfs Breyten word daar iewers tussen-in gegooi. So dit vat alles mooi saam en is ook 'n goeie plek om dan hierdie blog te eindig - behalwe vir verdere kommunikasie tussen my, die rektor en Breyten Breytenbach.

Deur dit alles het ek egter besef dat dit veel beter is om jou naam in die byline te he^ as binne-in die artikel. Ek het daarom my heel eerste byline in Die Burger gaan opsoek en ingescan as dokument van my heel eerste probeerslag om 'n waardige joernalis te wees (wat dit ookal mag wees). Buitendien lyk 'n mens se naam in die byline net soveel mooier: